Powierzchnia: 455 ha (4,55 km2) Liczba mieszkańców: 1186 (stan na dz. 31. X 2008)
Wieś graniczy:
od północy - z lasem Woszczyczok (teren miasta – gminy Orzesze) od południa - z lasem Baraniok ( część wsi Baranowice, miasto – gmina Żory) od zachodu - z Kleszczowem ( miasto – gmina Żory) od zachodu - z Suszcem
Gleby: ubogie, piaszczyste, bogatsze w południowej części Zasoby naturalne: węgiel kamienny, piasek, sól
Obszar Rudziczki należy do zlewiska rzeki Odry. W północnej części w kierunku wschód – zachód płynie potok Rudziczka, dawniej zwany Rudzicą. W Żorach wpada on do rzeki Rudy – dopływu Odry.
Przez środek wioski biegnie droga wojewódzka nr 49 Pszczyna – Żory.
Równolegle do szosy w odległości ok. 1 km na północ przebiega linia kolejowa PKP Pszczyna – Żory - Rybnik, wybudowana w latach 1937 – 1938, zelektryfikowana w roku 1982. Przystanek Rudziczka, dawniej z obsługą kasową, obecnie stanowi tylko peron z wiatą, chroniącą nielicznych pasażerów przed deszczem. Przejazdy osobowe, głównie uczniów szkół ponadpodstawowych, odbywają się przeważnie dość dobrze kursującymi autobusami PKS, WPK i mikrobusami oraz własnymi pojazdami.
N A Z W A WS I I H E R B
Nazwa potoku o rdzawo (rudo, rudkowato) zabarwionej wodzie – Rudzica - dała początek nazwie utworzonej w XVI wieku na jego brzegach osadzie. Nazwę RUDZICA w XVIII wieku doprecyzowano na MAŁA RUDZICA a z tego utworzono zdrobnienie RUDZICZKA. W czasach pruskich oraz w okresie okupacji hitlerowskiej wieś nazywano RIEGERSDORF (czyt. Rigersdorf). Pochodzenie tej nazwy nie jest znane.
Ciekawostką jest, że mieszkańcy Suszca, dla którego Rudziczka była niejako przysiółkiem i częścią parafii, do dziś w potocznej mowie używają zwrotu „na Rudzicy” zamiast „w Rudziczce”.
W połowie XVIII wieku ówczesna administracja pruska nakazała znakowanie dokumentów własną pieczęcią z nazwą miejscowości i godłem wybranym przez społeczność. W Rudziczce zadecydowano, że znakiem wsi będzie zwrócony w lewo pług koleśny, tzn. zaopatrzony w „kolca” ( oś na kołach, ułatwiającą prowadzenie i utrzymującą głębokość orki) oraz w przedpłużek (mały płużek umocowany przed pługiem właściwym). W technice barwnej elementy żelazne pługa (lemiesz - „zielosko”, przedpłużek i obręcze kół) zaznaczane są kolorem srebrnym, elementy drewniane (odkładnica - „plech” i dyszel - „grządziel”) kolorem złotym. Pług umieszczony jest w centrum niebieskiej tarczy. Pług w herbie wsi miał symbolizować rolniczy charakter miejscowości i rolniczy trud.
Znakowanie dokumentów pieczęcią wiejską, zwaną przez ludność sekretem, zanikło około r. 1922 (czasy II Rzeczypospolitej – dokumentacja
i zdjęcie z godłem państwowym). O godle wioski na nowo zaczęto mówić w latach 60 – tych XX wieku.
H I S T O R I A
Wiedza historyczna o Rudziczce jest mocno ograniczona, gdyż jako prywatne dobro rycerskie wieś nie figurowała w książęcych urbarzach, a dokumentację prowadzili tylko jej posiadacze. Folwark istniał tu już w 1550 roku a około 25 lat później pojawili się pierwsi osadnicy, tworząc osadę kilku niewielkich gospodarstw zagrodniczych. W połowie XVII wieku na mapie autorstwa Andreasa Hindenberga zaznaczono rudzicki dwór i skupisko zagród chłopskich. Prawdopodobnie w tym czasie powstał tu też młyn wodny oraz karczma, do której przylgnęła (i długo się utrzymywała jak niemal urzędowa) nazwa „Letzte Heller” czyli „Ostatni Grosz”. Dane z roku 1905 zawarte w Adressbuch des Kreisses Pless – Książce adresowej powiatu pszczyńskiego – wskazują, że wieś liczyła wtedy 215 mieszkańców, a wśród nich wymienia się rolników, młynarza, cieślę, szewca, murarza, kowala, karczmarza, hutnika, handlarza drobiu. Wioska nie posiadała jeszcze szkoły ani kościoła. Budynek szkolny, który mieścił salę lekcyjną i mieszkanie kierownika, powstał w roku 1907.
Lata I wojny światowej a także plebiscytu i międzywojnia to okres dalszego rozrastania się wsi, rozwoju rolnictwa i techniki oraz dość istotnego zaangażowania tutejszych mieszkańców w sprawy polityczne i kulturalne – udział w powstaniach i plebiscycie, tworzenie administracji polskiej, utworzenie koła śpiewaczego, teatru amatorskiego, koła Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, Oddziału Młodzieży Powstańczej.
Choć rozpoczęcie II wojny światowej odbyło się bez walk i strat, to okres okupacji przyniósł rudziczanom wiele dramatycznych przeżyć i tragedii. Kilkudziesięciu mężczyzn wcielono przymusowo do Wehrmachtu i ¼ z nich poległa na różnych frontach. Jedna osoba prawdopodobnie została zamordowana w sowieckim obozie w Starobielsku, jedna zginęła w KL Auschwitz a dwie rodziny dezerterów z armii niemieckiej przez kilka miesięcy więziono w tym obozie śmierci. Rudziczanie byli świadkami dramatu więźniów KL Auschwitz, ewakuowanych 18 i 19 stycznia 1945 roku, a kilku mężczyzn brało udział w grzebaniu w leśnej mogile zwłok tych, którzy tego przemarszu nie przeżyli. Przez kilka dni lutego 1945 r. trwały zaciekłe walki o budynek szkolny, zakończone śmiercią 18 żołnierzy: 7 Rosjan i 11 Niemców. Ostateczne wycofanie się Niemców z Rudziczki nastąpiło w nocy z 11 na 12 lutego 1945 roku.
W roku 1957 rudziczanin Edward Kozyra został posłem na Sejm.
W pierwszym dniu stanu wojennego -13 grudnia 1981 roku - zostali internowani działacze Solidarności - Andrzej Majchrzak oraz Józef Kula, który przetrwał kilka miesięcy odosobnienia w różnych miejscach i który swe wspomnienia zawarł w pamiętniku „Zapiski internowanego”.
Charakterystycznym obiektem Rudziczki są pozostałości dworku późnoklasycystycznego z początku XIX wieku, zarejestrowanego w katalogu zabytków sztuki. Jednym z wielu właścicieli tej budowli, nazywanej przez miejscowych dworkiem, był działacz polityczny, redaktor czasopisma „Katolik” Adam Napieralski. Część budynków przy ulicach Szkolnej i Napieralskiego powstała na gruntach odsprzedanych przez spadkobierców Adama Napieralskiego.
W S P Ó Ł C Z E S N O Ś Ć
W roku 1962 został oddany do użytku nowy budynek szkolny, który na pamiątkę „marszu śmierci” ze stycznia 1945 otrzymał imię Bohaterów Oświęcimskich. Dodatkowa rozbudowa szkoły dokonała się w 1998 roku. Budynek starej szkoły z roku 1907 został przebudowany na przedszkole oraz mieszkania nauczycielskie i oddany do użytku w roku 1972.
W roku 1966 wieś wzbogaciła się o obiekt remizo – świetlicy z zapleczem kuchennym.
Po zakończeniu budowy własnego kościoła i probostwa, w roku 1986 została ustanowiona parafia rzymskokatolicka p.w. św. Maksymiliana Marii Kolbego.
Mieszkańcy Rudziczki, jak również sąsiednich przysiółków Kleszczowa, wnieśli ogromny wkład w budowę szkoły, przedszkola, remizo – świetlicy, kościoła i cmentarza oraz wodociągu i gazociągu, służąc robocizną, transportem oraz środkami finansowymi.
Rudziczka jest wsią młodą. Większość budynków mieszkalnych powstała po II wojnie światowej a w ostatnich latach notuje się intensywną rozbudowę miejscowości, zwłaszcza jej południowej części, i związany z tym wzrost liczby ludności. Powstają nowe, okazałe domy, budowane w sposób ograniczający szkody górnicze, spowodowane eksploatacją złóż przez KWK „Krupiński”w Suszcu. Zakład ten powstał na pograniczu Suszca i Rudziczki (oddany do użytku w 1984 roku) i duża część jego obiektów oraz znaczna część hałdy znajduje się na terenie naszego sołectwa.
Wykorzystano:
Z. Orlik - Wierność korzeniom - wczoraj i dziś Gminy Suszec, Adressbuch des Kreisses Pless 1906, A. Złoty – Powiat pszczyński w dawnej kartografii (fragmenty mapy A. Hindenberga) kronika szkolna dane USC Suszec
